حجت الاسلام والمسلمین عالم زاده نوری، معاون تهذیب و تربیت حوزه های علمیه طی مطالبی به تبیین موضوع مهم «رسالت اجتماعی حوزویان» پرداخته است.
وی در ارتباط با چیستی «رسالت اجتماعی» می گوید: زندگی رسالی یعنی حضور در میدان، دلمشغولی نسبت به جامعه و جهان و کفالت امور انسان و اقدام و حرکت برای اصلاح محیط و تپش دل برای سعادت دیگران.
استاد عالم زاده نوری تأکید می کند که به عبارت دیگر رسالت اجتماعی یعنی فهم این مأموریت که برای تحقق دین خدا و تشکیل جامعه‌ی آرمانی اسلامی باید سربازی و جان‌نثاری کرد و درک این فریضه که در یاری دین خدا باید هزینه داد و مایه گذارد.
وی ادامه داد: واژه‌ی «رسالت» به بُعد تکلیفی آن اشاره دارد و «رسالت اجتماعی» را از «فعالیت اجتماعی» متمایز می‌سازد؛ هر فعالیت اجتماعی، رسالت نیست؛ بلکه زمانی رسالت می‌شود که از سر وظیفه‌مندی و احساس تکلیف صادر شده باشد.
حجت الاسلام والمسلمین عالم زاده نوری ابراز کرد: این تکلیف هم صرفاً یک «تکلیف انسانی» نیست و «وظیفه‌ی الهی» محسوب می‌شود؛ یعنی در نظام عبودی اسلام و در پرتو ایمان به پروردگار، تعهدی در برابر خدا است.
معاون تهذیب و تربیت حوزه های علمیه بیان کرد: فعالیت‌های اجتماعی سودمند اگر از سر احساس تکلیف صادر نشده باشد و صبغه‌ی منفعت‌خواهی و کاسبکاری داشته باشد و مابازای آن مطالبه شود از دایره‌ی رسالت اجتماعی خارج است.
وی تأکید کرد: فعالیت‌های اجتماعی سودمندی که نه از سر خودخواهی و منفعت‌جویی بلکه صرفاً از سر خیرخواهی و دلسوزی و به اقتضای احساسات پاک انسانی صادر شده باشد گرچه فی‌نفسه مقدس است اما آنگاه که نیت خالص و صبغه‌ی الهی پیدا کند و مصداق ارتباط با خدا و جلوه‌ی عبودیت شود قداست و والایی بیشتری می‌یابد و مصداق رسالت اجتماعی می‌شود.
حجت الاسلام والمسلمین عالم زاده نوری با بیان اینکه واژه‌ی اجتماعی به بیرونی بودن این تکلیف و فراتر بودنش از تکالیف فردی اشاره می‌کند و «رسالت اجتماعی» را از «وظیفه‌ی الهی» متمایز و خاص‌تر می‌کند، عنوان کرد: اینکه انسان در پیشگاه خدا نسبت به مردم مسئول است و وظیفه‌ی الهی در قبال دیگران دارد رسالت اجتماعی است؛ وظایفی مانند نماز و روزه که مستقیماً با خدا مرتبط است و متعلق دیگری ندارد یا تعهداتی مانند خودشناسی و عاقبت‌اندیشی و محاسبه‌ی نفس که انسان نسبت به خودش دارد و دیگر مردمان در آن حضور ندارند هرچند وظیفه‌ی الهی است اما رسالت اجتماعی نیست.
وی مطرح کرد: رسالت اجتماعی مستلزم مایه‌گذاشتن، سختی کشیدن و هزینه دادن است.
معاون تهذیب و تربیت حوزه های علمیه خاطرنشان کرد: اینکه انسان سنگ خود را به سینه نزند و صرفاً در پی منافع شخصی نباشد و نیاز دیگران را برآورد نوعی از خودگذشتگی است.
وی اضافه کرد: اینکه انسان برای دیگران از موجودیِ خود خرج کند؛ توان و زمان و امکان، آسایش و مال و آبرو، فکر و انرژی و خلاقیت، و نام و عنوان و اعتبار خود را برای دیگران به کار گیرد و بدون طمع جبران و بی‌نظر به منافع شخصی برای دیگران کاری کند و زحمتی را متحمل شود.
